همچنین لازم است درباره نعمتهای عظیم و بیحد و حصر خداوند بیندیشیم تا محبّت او را در دلهایمان ایجاد کند و آن را بیفزاید.
محبّت خدا، و اولیای خدا نیرومندترین انگیزهای است که در برابر همه گناهان و جاذبههای منحرف کننده به انسان استقامت، ایستادگی و پایداری میدهد تا بر آنها پیروز و مسلط شود.
راه ساده تحصیل این محبّتها، اندیشیدن درباره نعمتها، لطفها و توجهاتی است که به انسان مبذول داشته است.
در یک حدیث قدسی آمده است که خدای متعال خطاب به حضرت موسی فرمود: «یا مُوسی حَبِّبْنی اِلی خَلْقی»، مرا در دل خلق محبوب کن و چنان کن که آنان مرا دوست بدارند.
موسی از خداوند پرسید: چگونه؟ و خداوند در پاسخ به او فرمود: نعمتهای مرا یادآوریشان کن و مورد توجهشان قرار بده.
این فطرت انسان است که هر کس به وی احسان میکند، در دل خویش نسبت به او محبّت ورزد؛ چرا که انسان بنده احسان است و احسان فطرت انسان را بیدار میکند و محبّت خدا را که در فطرت وی ریشه دارد برمیانگیزد.
دیدگاه کاربران