عزت نفس و دوری از ذلت:

یکی از اصول مهم اخلاقی که در زندگی همه امامان (ع) به طور مشترک آشکار بود. عزت نفس است که آنها دارای درجه عالی آن بودند و از هر گونه اموری که موجب ذلت می شود و نشانگر ذلت خواری بود دوری می جستند برای روشن شدن مطلب لازم است این اصل مهم را از نظرات گوناگون مورد بررسی قرار دهیم و با ذکر نمونه هایی از گفتار و رفتار امامان (ع) در این راستا درس مهم عزت نفس را از کلاس سازنده آنها بیاموزیم باید توجه داشت که مرز بین عزت و تکبر باریک است . از این رو گاهی موجب اشتباه می شود و افرادی خوی و متکبران را دارند و آن را به عنوان عزت نفس یاد می کنند چنانکه گاهی به عکس بعضی عزت افراد را بعنوان تکبر تصور می نمایند . همانگونه که مرز بین ذلت و تواضع نزدیک است . تواضع صفت نیکی است و ذلت صفت زشت و باید موارد هر کدام را شناخت تا ارزش به عنوان ضد ارزش یا به عکس اشتباه نشود از این رو شخص از روی اشتباه در تشخیص به امام حسین (ع) عرض کرد در تو تکبر وجود دارد . آن خضرت در پاسخ فرمود: بزرگی و کبریای مخصوص ذات پاک خداست . ( ولی در من غیرت وجود دارد که خداوند می فرماید: عزت مخصوص خدا و رسول او و مومنان است . درباره امام حسن (ع) نیز نظیر این سخن آمده آنجا که شخص به او عرض کرد ( در تو عظمت و بزرگواری وجود دارد) در پاسخ فرمود: بلکه در من عزت وجود دارد سپس آیه مذکور را تلاوت کرد. عزت بر اساس روایات اسلامی تنها در پرتو تقوا و بندگی خالص خدا و بستگی به خدا نه غیر خدا به دست می آید .