گام 1 - مشخصات گیاه

مشخصات گیاه

دارچین ۳۲ جنس و ۲۰۰۰ تا ۲۵۰۰ گونه دارد. اکثر آنها گیاهانی همیشه سبز هستند که در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری می رویند. این گیاه متعلق به تیره برگ بو است. در حال حاضر دو نوع دارچین، به نام های دارچین حقیقی و دارچین چینی یا دارچین ویتنامی از اهمیت اقتصادی بیشتری نسبت به بقیه برخوردارند.
دارچین حقیقی درختی همیشه سبز است. ارتفاع آن به ۸ تا ۱۷ متر می رسد. منشاء دارچین سرلانکا گزارش شده است. پوست و برگ های این گیاه معطرند. در مناطقی که پوست درخت برداشت نشده است این گیاه از تنه محکمی به قطر ۳۰ تا ۶۰ سانتی متر برخوردار است.
پوست این درخت نازک، صاف و رنگ آن قهواه ای روشن است.
در مزارع کشت شده دارچین، به دلیل برداشت متناوب ساقه ها، گیاهان حالت بوته ای به خود گرفته و مزرعه به صورت بوته زار هایی مشاهده می شود که گیاهان آن به ارتفاع ۲ تا ۵/۲ متر بوده و در ناحیه پائینی گیاه انشعاب های متعددی وجود دارد.

برگ دارچین حقیقی، بیضوی یا به شکل تخم مرغ بوده، طول آن ۵ تا ۱۸ و عرض آن بین ۳ تا ۱۰ سانتی متر است. برگ ها به شکل چرم فاقد کرک و براق هستند که به صورت متقابل یا نیمه متقابل روی ساقه قرار می گیرند. نوک برگ ها تیز و قاعده آن کم و بیش گرد است و توسط دمبرگی به طول یک یا دو سانتی متر به ساقه متصل می شود.
گل ها در انتهای ساقه گلدهنده ای که رنگ آن کرم روشن است قرار می گیرند. گل ها ریز و به رنگ زرد روشن هستند که توسط براکته های کوچک، ظریف و بیضی شکل احاطه شده اند.
در سریلانکا گل ها دی ماه ظاهر شده و میوه ها پس از شش ماه می رسند. میوه دارچین به شدت مطلوب پرندگان بوده و پس از تشکیل توسط آنها خورده می شود. چنانچه به بذر این گیاه برای کشت نیاز باشد باید گیاهان را با پوشش های توری خصوص پوشاند تا میوه آنها از گزند پرندگان در امان باشد. میوه رسیده گوشتی، آبدار، به طول یک تا سانتی متر و رنگ آن سیاه است.
دارچین چینی یا دارچین ویتنامی نیز درختی همیشه سبز است. منشاء آن جنوب ویتنام و غرب هیمالیا گزارش شده است.
پیکر این گیاه معطر است و شباهت زیادی به دارچین حقیقی دارد، ولی از دارچین حقیقی بزرگتر است. به طوری که ارتفاع گیاهان دست نخورده (برداشت نشده) به ارتفاع ۱۸ متر و قطر تنه آن به ۵/۱ متر می رسد. پوست این گیاه خاکستری و سطح آن ناصاف است. ضخامت پوست دارچین چینی بیش از دارچین حقیقی است. به طوری که ضخامت آن در گیاهان بالغ به ۱۳ تا ۱ میلی متر می رسد.

برگ دارچین چینی بیضی شکل، به رنگ سبز تیره  و براق است. طول آن ۱۵ و عرض آن ۵/۷ سانتی متر بوده و به طور متناوب یا نیمه متناوب روی ساقه قرار می گیرد.

گل های این گیاه کوچک بوده و روی ساقه گل دهنده کوچکی ظاهر می شوند. میوه این گیاه معطر و بیضی شکل بوده و از حیث اندازه  از میوه دارچین حقیقی کوچکتر است. هر میوه حاوی یک دانه می باشد. باید دقت داشت تا گونه کاسیا متعلق بع دارچین چینی با جنس کاسیا از تیره نخودیا که برگ های آن خاصیت دارویی داشته و از مواد موثره آن به عنوان ملین استفاده می شود اشتباه نگردد.
پوست دارچین حقیقی محتوی اسانس اس که مقدار آن به چهار درصد می رسد. مهمترین ترکیب های اسانس پوست دارچین حقیقی را سینامیک آلدئید (به مقدار ۶۰ تا ۷۵ درصد)، اوراژنول (به مقدار ۵ تا ۱۸ درصد)، اوژنول استات، سینامیل استات، متیل اوژنول و لینالول تشکیل می دهند. پوست علاوه بر اسانس حاوی تانن، رزین، موسیلاژ، صمغ و کومارین بوده و همچنین حاوی دو ترکیب مهم سینز لانین و سینز لانول می باشد که اثر حشره کشی دارند. برگ های این گیاه نیز محتوی اسانس (به مقدار ۵/۰ تا ۷/۰ درصد) است که مهمترین ترکیب های آن اوژنول (به مقدار ۶۰ تا ۸۰ درصد)، سینا مالدئید، سینامیل الکل و سینامیل استات تشکیل می دهد.
پوست دارچین چینی حتوی ۱ تا ۵/۲ درصد و برگ های آن حاوی ۲/۰ تا ۷/۰ اسانس می باشد. مهمترین ترکیب اسانس پوست و برگ این گیاه را سینامالدئید (به مقدار ۷۰ تا ۹۵ درصد) تشکیل می دهد.

مقاله مرتبط : چگونه با سموم آفت کش آشنا شویم؟

گام 2 - نیاز های اکولوژیکی

نیاز های اکولوژیکی

دارچین حقیقی در طول رویش به هوای گرم و رطوبت زیاد نیاز دارد. دمای مطلوب در طول رویش این گیاه ۲۰ تا ۳۰ درجه سانتی گراد است. عده ای از محققین معتقدند این گیاه در اقلیم هایی که میانگین دما ۲۷ درجه سانتی گرتد باشد به خوبی می روید.
میزان بارندگی سالانه ۲۰۰۰ تا ۲۴۵۰ میلی متر برای رشد و نمو این گیاه مطلوب است. لذا کشت دارچین حقیقی در مناطق خشک توصیه نمی شود. دارچین را باید در مناطق آفتابی کشت کرد. چرا که شرایط سایه سبب کاهش شدید کیفیت مواد موثره آن می شود. کشت این گیاه تا ارتفاع ۳۰۰ تا ۳۶۰ متر از سطح دریا با موفقیت همراه است.
خاک سبک (شنی – ماسه ای) برای کشت دارچین مطلوب است و زمین های سنگی و صخره ای برای کاشت دارچین مناسب نیست.
دارچین چینی یا ویتنامی در اوائل رویش به سایه مقاوم بوده و در مقایسه با دارچین حقیقی شرایط خنک تر و خشک و با میزان بارندگی کمتر (۱۵۰۰ میلی متر) را بهتر تحمل می کند. در حالی که نیاز آن به نور در مراحل بعدی رویش به مراتب بیش از دارچین حقیقی است. این گیاه در چین تا ارتفاع ۳۰۰ متر از سطح دریا کشت می شود و سالانه به ۲۵۰۰ تا ۳۰۰۰ میلی متر بارندگی نیاز دارد.
مواد و عناصر غذایی مورد نیاز
کود دهی مناسب گیاهان به منظور برداشت حداکثر مقدار محصول ضروری است. عدم حاصلخیزی زمین هایی که دارچین در آنها کشت می شود سبب کاهش شدید محصول پوست و برگ دارچین شده و همچنین مقدار اسانس و کیفیت آن را کاهش می دهد.
مواد و عناصر غذایی مورد نیاز دارچین با توجه به سن گیاهان، وضعیت خاک و همچنین شرایط اقلیمی محل رویش متغییر است. لذا تجزیه خاک و همچنین گیاه به نظور تعیین مواد و عناصر غذایی مورد نیاز در طول رویش دارچین توصیه می شود.
تحقیقات انجام شده در سریلانکا نشان داده که افزودن ازت، فسفر، پتاس به نسبت ۱:۱:۲ در زمین های کشت دارچین نتایج مطلوبی در تولید این گیاه دارد.

مقاله مرتبط : چگونه با روش های کنترل آفات گیاهان آشنا شویم؟

گام 3 - تکثیر گیاه

تکثیر گیاه

ازدیاد دارچین (اعم از دارچین حقیقی و چینی) به دو روش جنسی (توسط بذر) و رویشی صورت می گیرد. تکثیر این گیاه در اکثر کشورهای تولید کننده به روش جنسی و توسط بذر انجان می گیرد.
تکثیر جنسی: زمان نقش مهمی در قوه نامیه بذر دارچین دارد. به طوری که با گذشت زمان به شدت از قوه رویشی بذر دارچین کاسته می شود. تحقیقات نشان می دهد ۹۴ درصد بذرهایی که سه روز پس از برداشت کشت شده باشند سبز می شوند. در الی که قوه نامیه بذر هایی که ۱۵ روز پس از برداشت کشت شده باشند به ۵۲ درصد کاهش می یابد. با گذشت پنج هفته از برداشت دانه ها، قوه نامیه آنها به شدت کاهش یافته و حتی ه حدود صفر می رسد. برای کاشت باید از بذرهای تازه برداشت شده دارچین استفاده کرد.
ازدیاد دارچین توسط بذر به دو روش مستقیم و غیر مستقیم صورت می گیرد.

مقاله مرتبط : چگونه گیاهان بر اساس عملیات برداشت و طول عمر گروه بندی می شوند؟

کشت مستقیم: در این روش بذر ها به صورت کپه ای در زمین اصلی کشت می شوند. عمق کشت بذر بستگی به بافت و رطوبت خاک داشته و می تواند ۱۰ تا ۲۰ سانتی متر در نظر گرفته شود. پس از کاشت، زمین را باید آبیاری کرد تا امکان جوانه زنی و رویش بذر ها فراهم گردد. در هر چاله ۱۵ تا ۲۰ بذر با کیفیت مناسب قرار گیرد و سپس توسط خاک نرم پوشانده می شود. در کشت مستقیم فاصله دو ردیف ۲/۱ متر و فاصله دو چاله روی ردیف نیز یک متر توصیه می شود. پس از کاشت، زمین را باید آبیاری کرد تا امکان جوانه زنی و رویش بذرها فراهم گردد.

کشت غیر مستقیم: در این روش بذر ها در نهالستان یا در گلدان های پلی اتیلن کشت می شوند.

تکثیر گیاه

کشت در نهالستان: برای کشت بذر در نهالستان، می بایست بستر کشت را کاملا آماده نمود. خاک بستر باید شنی، سبک و غنی از مواد و عناصر غذایی باشد. همچنین باید عاری از بقایای ریشه گیاهان دیگر بوده و فاقد هر گونه سنگ و قلوه سنگ باشد. در نهالستان کشت بذر ها در ردیف هایی به فاصله ۲۵ سانتی متر و فاصله دو چاله روی ردیف نیز ده سانتی متر توصیه می شود. عمق کاشت بذر باید بین چهار تا هشت سانتی متر باشد. در هر چاله می توان چنج تا هفت بذر قرار داد. پس از کشت روی بذر ها را باید با خاک کاملا نرم پوشاند. ایجاد سایبان های مناسب روی نهالستان و آبیاری منظم، بذور کشت شده جوانه زده و  رشد خود را آغاز می کنند. هنگامی که ارتفاع دانهال ها به ۱۲ سانتی متر رسید حتما باید اقدام به برداشتن سایبان ها نمود.
در این روش هشت تا ده ماه پس از سبز شدن دانه ها، دانهال ها آماده انتقال به زمین اصلی می باشند. نهالستان را قبل از انتقال نهال ها، می بایست آبیاری نمود تا هنگام انتقال، به ریشه نهال ها آسیبی وارد نگردد.

کشت در گلدان هنای پلی اتیلنی: در این روش از ظروف کاشت پلی اتیلنی با ابعاد ۱۰ × ۲۰ سانتی متر استفاده می شود. برای کشت می بایست این ظروف را از کود حیوانی و خاک نرم (به نسبت یک به یک) پر کرده و در هر ظرف پنج تا هفت بذر با کیفیت مناسب کشت نمود. سه تا پنج ماه پس از سبز شدن دانه ها، باید هر تعداد نشا سبز شده مناسب را به ظرف کاشت دیگری منتقل کرد. پس از شش ماه دانهال های تولید شده را می توان به زمین اصلی منتقل کرد.

تکثیر رویشی: دارچین را می توان از طریق قلمه زدن نیز تکثیر کرد و قلمه باید از ساقه هایی تهیه شوند که حداقل دارای سه جوانه رویشی باشند. پس از تهیه چنین قلمه هایی (تا آماده شدن گلدان های پلی اتیلنی مناسب)، می توان انها را در آب قرار داد. قطر گلدانها باید ۱۰ سانتی متر و ارتفاع آنها ۲۰ سانتی متر باشد. گلدان ها باید از زهکش مناسب برخوردار باشند. در هر گلدان باید تنها یک قلمه کشت شود. برای جلوگیری از کاهش رطوبت، گلدان ها باید زیر سایبان قرار داده شوند. پس از سه تا چهار ماه، به منظور تقویت بوته ها باید گلدان ها را از زیر سایبان خارج کرد. پس از ده تا دوازده ماه قلمه ها ریشه دار شده آماده انتقال به زمین اصلی می باشند. انتقال دانهال ها به زمین باید در زمان مناسب و هنامی که هوا مرطوب و بارانی است انجام گیرد. کشت دانهال ها در زمین اصلی باید در داخل گودال هایی به ابعاد ۳۰ × ۳۰ × ۳۰ سانتی متر انجام شده و اطراف ریشه توسط خاک نرم و غنی از مواد الی پر گردد.
در تکثیر رویشی، فاصله دو ردیف ۲/۱ و فاصله دو بوته روی ردیف ۶/۰ متر منسب است. برای کشت در هر هکتار زمین ۱۴ هزار گوال بایدحفر گردد. در هر گودال می توان تا سه نهال را کشت کرد. لذا در این صورت برای هر هکتار طمین به ۴۲ هزار نهال نیاز است.
اگر گیاهان به صورت متراکم کشت شوند، ساقه آنها برای کسب نور طویل شده و در این صورت از کیفیت پوست دارچین کاسته می شود.