اوضاع سیاسی اروپا در قرون جدید ثبات نداشت و دائماً در حال تغییر بود. قلمرو دولت ها و مرز کشورهای اروپایی به سرعت دگرگون می شد. کشورهای انگلستان، فرانسه، اسپانیا و امپراتوری مقدس روم به همراه دیگر کشورهای کوچک اروپا، اغلب در جنگ و یا در اتحاد با یکدیگر به سرمی بردند. اختلافات مذهبی کاتولیک ها و پروتستان ها بر دامنۀ درگیری های سیاسی می افزود. در این مقاله مهم ترین تحولات سیاسی اروپا در قرون ١۶ و ١٧ م. بررسی می شود.
به تدریج که اسپانیا ضعیف می شد، دیگر کشورهای اروپایی مانند هلند، فرانسه و انگلستان برقدرت خود می افزودند. در ابتدای قرن هفدهم، فرانسه قدرت برتر اروپا بود.این قدرت و برتری معلول عوامل زیر بود:
1 قدرت و ثروت فرانسه، بر عکس اسپانیا که ناشی از ثروت و طلاهای بادآوردهٔ قارهٔ آمریکا بود، بر پایهٔ توسعهٔ فعالیت های تولیدی و تجاری استوار بود.
2 پادشاهان فرانسه از رأی و تدبیر مشاوران آگاه و صدراعظم های با کفایتی چون ریشیلیو و مازارین استفاده می کردند.
3 سیاست آزادی مذهبی در فرانسه، اختلافات و جنگ های مذهبی میان کاتولیک ها و پروتستان ها را کاهش داد.
4 پادشاه فرانسه مدعی بود که منشأ سلطنت او «موهبت الهی » است و لذا خود را بی نیاز از حمایت اشراف یا تأیید پاپ می دانست و در برابر درخواست های آنان با استقلال رأی ایستادگی می کرد.
قدرت و برتری فرانسه در قرن هفدهم، در زمان پادشاهی لویی چهاردهم که حدود هفتاد سال حکومت کرد به اوج خود رسید. اگرچه در آخرین سال های حکومت او، قدرت فرانسه به سرعت کاهش یافت؛ زیرا ثروت کشور را صرف تجملات درباری و ساختن عمارت های زیبا می کرد. علاوه بر این، جنگ های خانمان سوز با انگلستان، مردم فرانسه را در این زمان به ستوه آورده بود.
لغو فرمان نانت )که براساس آن پروتستان ها از آزادی مذهب برخوردار بودند( نیز موجب آوارگی و مهاجرت پروتستان های فرانسه، که بیشتر صنعتگر و بازرگان بودند، شد. این مسئله اقتصاد فرانسه را ضعیف ساخت در حالی که رقیب اصلی آن کشور، یعنی انگلستان، نیروی دریایی و مستعمرات خود را روز به روز گسترش می داد.
(2 votes, average: 5,00 out of 5)Loading...
دیدگاه کاربران