با استفاده از الگوریتم ها و تکنولوژی کلید عمومی می توان به امضای دیجیتالی دست یافت. یک امضای دیجیتالی در واقع یک کلید خصوصی رمز شده بر اساس پیام خلاصه شده است. در سمت گیرنده نیز با استفاده از کلید عمومی امضای دیجیتال را رمزگشایی و صحت آن را مورد تایید قرار می دهند.
امضای دیجیتال به این صورت تعریف شده است که داده ای است که به یک پیام پیوست شده است به نحوی که گیرنده بتواند هویت منبع و صحت و جامعیت پیام را احراز کند. کمیسیون – در پیشنهادهایی که در مورد امضای دیجیتال داده است آن را این گونه تعریف می کند. یک امضا در شکل دیجیتال یا شکل الصاقی یا منطقی که با داده ای ترکیب ، متصل یا داخل شده باشد به نحوی که آن داده توسط صاحب امضا برای موفقیت با محتویات آن داده ارایه شده باشد.
امضای الکترونیک دارای ویژگی های زیر می باشد:
برای اطمینان بیشتر یک امضای دیجیتال نه تنها باید نشان دهنده فرستنده منحصر به فرد باشد بلکه باید بتواند نشان دهد پیام مورد دستکاری قرار گرفته است یا خیر. برای اینکه تمامی شرایط امضای دیجیتال محقق شود لازم است افراد مشخص کند الزامات قانونی نوشتن یک امضا چیست؟ و چگونه قانونی می شود؟ امضای الکترونیک باید بر مبنای یک گواهی رسمی کنترل شده باشد یعنی گواهی باید توسط یک مرجع تعیین کننده تهیه شده و به ضمیمه امضا باشد تا بتوان هویت شخص را تایید کند ، و این که گواهی برای چه دوره زمانی معتبر است و در ضمن منحصر به فرد باشد و محدودیت های استفاده از گواهی و مسولیت مراجع تایید کننده را بیان کند. این موضوع امکان اعتماد هر کس را به گواهی تعیین هویت تماس گیرنده فراهم می کند و در نهایت مشخص می شود که فردی که در حال استفاده از اسم مستعار تایید شده ای است قابل شناسایی می باشد. این گواهی ممکن است اطلاعاتی را نیز ارایه کند. به عنوان مثال اجازه دیدن تعهدات مالی را بدهد و یا از طرف کارفرما اجازه شرکت در قرارداد را داشته باشد.
در مجموع برای آنکه یک امضای دیجیتال به رسمیت شناخته شود لازم است توسط یک مرجع تایید کننده با مشخصات زیر مورد گواهی قرار گیرد:
(2 votes, average: 4,50 out of 5)Loading... 
دیدگاه کاربران