چگونه ائمه و بزرگان در مقابل آفت ها و خودسازی عمل می کردند؟

ستم:

از سفارش لقمان به پسرش است که گفت: ((…ای پسرم! ستم کردن، ظلمت می آورد و در روز رستاخیز, حسرت ها در پی دارد. هر گاه قدرت, تو رابر ستم کردن به پایین تر از خودت فرا خواند، سیطره ی خدا را بر خودت، به یاد آور)).

از سفارش لقمان به پسرش است: (( ای پسرم! از وارد شدن ستم بر هیچ کس شادمان نباش, بلکه از ستم دیدگی کسی که به او ستم

کردی, غمگین باش)).

در آنچه لقمان(ع) به پسرش گفت: (( ای پسرم! برای کسی که به او ستم کرده ای مویه مکن, ولی به خاطر بدی جنایتی که بر خود کرده ای، مویه کن.))

ابن ابی شیبه در المنصف به نقل از عبید بن عمیر: لقمان به پسرش گفت: ((ای پسرم! وسعت دو ذراع خون ریخته تو را به شگفتی وا ندارد، زیرا آن خون نزد خداوند قاتلی دارد که نمی میرد)).

به نقل از اوزاعی درباره ی آنچه لقمان (ع) به پسرش گفت: (( ای پسرم! حذر کن از این که فقیر از دنیا بروی در حالی که امور و دارایی هایت را به دیگری وا می گذاری و او را امیر مومنان روا می کنی.))

به نقل از ازواعی درباره ی آنچه لقمان(ع) به پسرش گفت: ای پسرم! باید گناهانت پیش چشمانت باشد و عملت پشت سرت)).

شیخ بهائی: لقمان به پسرش گفت: (( ای پسرم! گناهانت را تا روز مرگ پیش چشمانت قرار ده, اما از نیکی هایت غافل شو, چرا که آنها را کسی که می شمارد و فراموش نخواهد کرد.))